Natje op reis!

Whaaaaaaaaaa helemaal super, te wauw, te gek… Moet ik nog meer typen?

Oke ik zal het hele verhaal doen.

Om een uur of 13.30 werden we opgehaald bij het hostel. Daarna haalden we twee wat oudere mannen op en gingen op weg naar het kleine vliegbeld in San Martin net buiten Mendoza. Daar aangekomen kregen we een kleine introductie en bleek dat een van de mannen die we net hadden opgehaald met ons uit het vliegtuig zou springen, de andere, Ivan, de eigenaar van het alles was en de jongen die ons had opgehaald mee naar beneden zou springen en een film en foto´s zou maken.

Na ook de piloot ontmoet te hebben kregen we te horen wat er van ons verwacht werd op het moment dat we uit het vliegtuig zouden springen. kwam er op neer dat we moesten wachten tot we vast zaten en dat we niets moesten doen tot hij het sign gaf dat hij los liet. Wij hoefde niks te doen alleen maar een beetje hangen aan hem.

Daarna kwam de vraag wie eerst wilde springen. Ik dacht in eerste instantie dat hij vroeg wie als eerste eruit stapte maar even later kreeg ik door dat we apart omhoog gingen en dat de ander beneden bleef staan wachten. Susie had het blijkbaar sneller door en stak meteen haar hand op om als eerste te gaan. Waardoor ik haar wel kon vermoorden. Ik stond namelijk op het punt om met haar te overleggen wie eerst ging. Beetje jammer dat mensen zo veranderen als ze de kans krijgen om de eerste ervaring te hebben. Of misschien heb ik gewoon zo een sukkel die altijd denkt te moeten overleggen.

Terwijl Suus werd opgetuigd om het vliegtuig in te gaan en ik haar liet zweren dat ze haar mond hield nadat ze weer beneden was omdat ik niet van haar wilde weten hoe het was maar mijn eigen ervaring wilde hebben, werd het vliegtuig al gestart.  En keek ik toe met groeiende nerveusheid hoe ze het vliegtuig in gingen en opstegen.

Daarna was het mijn beurt.. Terwijl ik opgetuigd werd voor de sprong zei mijn medespringer; ´Met jou gaan we het een beetje anders doen, we gaan een backflip uit het vliegtuig maken´. Ehm.. Oke 😀

Zittend in het vliegtuig duurt het 20min voordat je gaat springen. Dat zijn 20 hele lange minuten. Maar met een heel mooi uitzicht en goed gezellig gezeldschap. Toen we op hoogte waren (ietsie meer dan 3000m) werd ik vast gemaakt aan mijn medespringer. De deur ging open en met de wind in je oren en de kou op je gezicht heb je ineens door dat het echt gaat gebeuren…Slik… Oh ja lachen naar de camera.

Oke voetjes op het opstapje, wachten, nog een keer lachen naar de camera, Jeetje best hoog hier, voetjes van het opstapje en daar hup daat gingen we. Opzekop met boven ons het vliegtuig en een paar wolken donderde we snoeihard naar beneden, want dat is in werkelijheid wat je doet. Maar dat is heeeeeeeel vetttt!!! Na een zacht tikje op mijn schouder gevoeld te hebben opende ik mijn armen en viel ik nog steeds met een rot gang naar beneden maar het voelt een beetje alsof je kan vliegen. Eigenlijk voelt het veel beter dan vliegen want de adrenaline giert door je lijf. De bigsmile op mijn gezicht was er niet meer vanaf te krijgen (maar dat zien de meeste mensen die dit lezen later op dvd) dus ik hoefde geen moete t doen om te lachen naar de camera.

En dan ineens een snoeiharde ruk aan je harnas en je hangt dood stil in de lucht, De bril mag af en je hebt ineens tijd om om je heen te kijken. En ja… Argentinie is best mooi van bovenaf 😉

Heb het overleefd!!